Children of Nature

Regisseur

Fridrik Thor Fridriksson werd in 1954 in Reykjavik geboren. Op zijn veertiende draaide hij al zijn eerste super 8-film. In 1980 stichtte hij mee het eerst IJslandse filmtijdschrift Filmbladid. Hij was de initiatiefnemer van het IJslandse filmfestival, werd uitgever van cultuur- en kunstboeken en opende een eigen kunstgalerij. Als cineast draaide hij eerst kortfilms en documentaires ROCK I REYKJAVIK (1 982), om nadien over te schakelen op experimenteel filmwerk KRINGURINA (1985) en langspeelfilm SKYTTURNA (1 987), BORN NATTURUNNAR (1 991), COLD FEVER (1995). Voor BORN NATTURUNNAR kreeg hij een Oscarnominatie, terwijl de filmmuziek bekroond werd met een Felix, de Europese tegenhanger van de Oscar.

Fridriksson speelt een sleutelroi in de IJslandse filmwereld. Hij ontwikkelde een eigen filmstijl met oog voor het IJslandse landschap en de mythen en geesten uit trâditionele verhalen.

Gegeven

Dat de vergrijzing in onze samenleving toeslaat is bekend. In 1991 pakte de IJslandse regisseur Fridriksson deze thematiek op voor een road-movie die speelt in zijn eigen vaderland.

Thorgeir, een bejaarde weduwnaar uit Skagafjordur in Noord IJsland, besluit zijn boerderij op te geven en te verhuizen naar zijn dochter in de stad. Maar vooral de kleindochter weet geen weg met opa in de kleine flat. Thorgeir wordt ondergebracht in een verzorgingstehuis, waar het.alles behalve goed toeven is. Hij ontmoet er Stella, een oude jeugdliefde, die halsstarrig wegloopgedrag vertoont. Stella wil terug naar het eilanddorp Hornstradir, waar zij en Thorgeir opgroeiden. Ze wil er begraven worden. Thorgeir steelt een jeep en samen gaan ze op weg naar het eiland van hun jeugddromen.

Bespreking

Fridriksson heeft nauwelijks woorden nodig om zijn verhaal te vertellen. Dat blijkt al uit de proloog. Op het erf van een boerderij schiet een oude man zijn hond dood. Hij gaat naar binnen, verbrandt foto’s, stopt zijn kleren en andere spullen in een koffer en kamt zijn haar. Als hij de deur uitloopt lijkt hij zich te bedenken; hij gaat de kamer terug in, haalt de hangklok van de wand en loopt bepakt en bezakt naar de bushalte… Dit is duidelijk een man die afscheid neemt van zijn oude leven. Tot en met Thorgeirs eerste dagen in het bejaardentehuis doet CHILDREN OF NATURE denken aan een strak gefilmde documentaire over de onbeholpen manier waarop de moderne maatschappij met haar ouden van dagen omgaat. Maar de film wint aan tempo zodra het hoofdpersonage met zijn vroegere geliefde de vlucht neemt. Tegen de achtergrond van sneeuw en gestold lava situeert Fridriksson een romantisch drama, dat mooie beelden en goed spel biedt. Na het documentaire begin wordt de film even een road-movie om te eindigen als een magisch-realistische elegie.  De film wordt vooral aardig op het moment dat de cineast de twee senioren ongrijpbaar maakt voor de achtervolgende politie. Op sprookjesachtige wijze schildert de cineast het eilanddorpje Hornstradir met een intact gebleven kerkje, een huis met alle toebehoren en een engel (Bruno Ganz uit Wim Wenders’HIMMEL ÜBER BERLIN) die hen onder zijn hoede neemt. Zo kan CHILDREN OF NATURE worden geïnterpreteerd als de wensdroom van twee bejaarden om minstens te mogen sterven op de manier en op de plek die zij zelf verkiezen.

De sterke finale weet de kijker te boeien. Al struinend door het door bloemen overwoekerde dorp vlijt de oude vrouw zich neer in de branding, terwijl de oude man aangeraakt wordt door een engel en verdwijnt in een geiser. IJsland is een mooi land om dood te gaan.

samengelezen door Dirk Michiels, medewerker KFL-Antwerpen