C’é ancora domani

Half Italië is al gaan kijken naar deze smartlap, en nu heeft regisseuse en hoofdactrice Paola Cortellesi ook óns om haar vinger gewonden, als spaghetti rond een vork.

Het verhaal speelt zich af in 1946 in Rome, waar de oorlog volop natrilt. De Amerikaanse militaire politie patrouilleert in de straten, er heerst schaarste en iemand haalt herinneringen op aan de fascisten: ‘Fatsoenlijke lui!’ Op de piazza’s weerklinken de vrolijke echo’s van voetballende kinderen, maar voor Delia (Cortellesi) begint de dag zoals gewoonlijk met een mep in het gezicht, zonder aanwijsbare reden uitgedeeld door echtgenoot Ivano.
Geen wonder dat Cortellesi haar film in zwart-wit heeft gedraaid: veel kleur zit er niet in het leven van deze keihard zwoegende vrouw, die van haar man uitsluitend vriendelijkheden te horen krijgt als ‘Doe eens iets nuttigs vandaag!’ of ‘Kop dicht!’ Dat liefde en onderdrukking in hun huwelijk op toxische wijze zijn verweven, wordt prachtig duidelijk gemaakt wanneer Delia en Ivano zich overgeven aan een soort passionele vechtdans. ‘C’è ancora domani’ is sentimenteel, jazeker, maar dan zoals de aria’s van Verdi, de liedjes van Gino Paoli en sommige neorealistische films van Christian De Sica sentimenteel zijn: in de dik aangezette emoties proeft men ware hartstocht en het stekende verlangen naar een beter leven.

Cortellesi schenkt ons een subliem einde waarin je de lente voelt losbarsten, maar let op: nu er in de laars een extreemrechtse dame aan de macht is die de klok terugdraait – zoals de holebi’s al hebben mogen ondervinden – kunt u dit superieure melodrama evengoed zien als een eigentijdse waarschuwing.

Erik Stockman in Humo 8 april 2024