Buena Vista Social Club

Ontstaan

Ry Cooder en Wim Wenders kennen elkaar al twintig jaar. Het was Cooder die de muziek schreef voor PARIS, TEXAS en THE END OF VIOLENCE. Toen hij aan de muziek voor die laatste film werkte sprak hij vaak heel enthousiast over zijn reis naar Cuba en over de cd die hij daar met enkele, al dan niet in de vergetelheid geraakte Cubaanse muzikanten had opgenomen; Van de cd, die onder de naam BUENA VISTA SOCIAL CLUB uitkwam, werden over de hele wereld miljoenen exemplaren verkocht. Het bleef niet bij een commercieel succes de cd werd ook bekroond met een Grammy Award.

In de lente van 1998 keerde Ry Cooder terug naar Cuba om een cd op te nemen met Ibrahim Ferrer en alle musici die aan de BUENA VISTA SOCIAL CLUB hadden meegewerkt. Intussen waren zij in Cuba bekend als de los superabue/osof de super opa’s.

Wenders reisde mee met een kleine cameraploeg. Hij observeerde de musici in de studio en volgde hen naar Havana. De opnamen werden verder gezet in Amsterdam – april ’98 -waar de club twee concerten gaf. Ze eindigden in New York – juli ’98 – met het spectaculaire en wellicht laatste concert van de groep in het legendarische Carnegie Hall. (1)

Regisseur

Wim Wenders werd in 1945 geboren in Düsseldorf in West-Duitsland. Hij studeerde van 1967 tot 1970 aan de filmschool te München. In deze periode draaide hij zijn eerste langspeelfilm,

SUMMER IN THE CITY. Meteen de start van een roemrijke filmcarrière, zowel in Europa als in de States. Zijn films werden op diverse festivals bekroond. Tot zijn grootste successen behoren PARIS, TEXAS (1984) en DER HIMMEL ÜBER BERLIN (1987).

Naast fictiefilmer is Wenders ook bekend als documentairefilmer. In 1979 draaide hij LIGTNING OVER WATER over de Amerikaanse cineast Nicolas Ray, in 1985 TOKYO-GA en in 1995 LISBON STORY om uiteindelijk in Cuba te belanden met BUENA VISTA SOCIAL CLUB.

Bespreking

BUENA VISTA SOCIAL CLUB springt niet in het oog door vernieuwing of originaliteit, noch door uitgekiende visuele vondsten. Maar de film spreekt wel het muzikaal gemoed en het hart van de filmtoeschouwer aan. Daartoe heeft ontegensprekelijk de Wenders-stijl bijgedragen. Vloeiend maar sierlijk onopvallend camerawerk openbaart het landschap van de muziek en de ermee verbonden musici. Mooie momenten zijn zijn de uitvoeringen van SILENCIO, eerst in de opnamestudio en later tijdens het concert in Amsterdam, door Ibrahim Ferrer, geassisteerd door Omara Portuondo. Meeslepend is ook het door Compay Segundo gecomponeerd en tot tweemaal toe gezongen CHAN CHAN.

‘Ik denk datje het leven en de geschiedenis van deze muzikanten niet kan scheiden van hun muziek. Die muziek is zo emotionee/ en rijk en doordrongen van hun levensopvattingen datje de twee gewoon niet kan opsplitsen Toen ik hun muziek voor het eerst beluisterde en ik nog geen idee had van wie die mensen waren overvie/ mij een gevoe/ van luchtigheid, van puurp/ezier en zorgen/oos leven. Die muziek ademde ook een sterk gevoe/ van levenswijsheid en authenticiteit uit, die ikze/den elders had gezien. ‘vertelt Wim Wenders over de keuze om deze film te draaien.

‘Onze aanpak was eenvoudig: Tracht deze fantastische mensen eerlijk te benaderen, laat de muziek voorzich spreken. Volgens mij zijn het niet de techniek en het concept die een film maken. Wat tet – uiteindelijk – is de houding van de cameraploeg ten aanzien van hen die voor de camera staan. Ik hoop dat de film bewijst dat wij van hen houden, dat wij nooit hun eenvoud en hun gu//e vriendelijkheid hebben misbruikt. ‘laat Wim Wenders noteren op de website van de film.

Dirk Michiels, KFL-medewerker