Blue Jasmine

Daar rolt Jasmine (Cate Blanchett) uit het vliegtuig. Eerste klasse, al is ze failliet. Tiptop verzorgd, haar laatste bezit verzameld in zo’n peperdure Louis Vuittonkofferset, de standaarduitrusting van de superrijke. Praatziek is ze, ook als er niemand luistert. Babbelend over yogales en de goede doelen die ze ondersteunt met haar gefortu¬neerde echtgenoot – achterwege latend dat die zich verhing in zijn cel, na een veroordeling voor megafraude. Manmoedig, of ziekelijk, tracht ze een façade overeind te houden.

In Blue Jasmine, een verslag van een harde landing in economisch onzekere tijden, wijkt Woody Allen niet van de opzet van zijn latere, zeer succesvolle farces als Vicky Cristina Barcelona (2008) en Midnight in Paris (2011). Luchtig en frivool ensemble-werk, gestut door een slim heen en weer in de tijd springend scenario. Vol geestige scènes waarin sociale klassen op elkaar botsen, en het gros van de personages meer karikatuur is dan mens.

Behoorde Jasmine tot de elite, dan is de zus bij wie ze noodgedwongen intrekt (Sally Hawkins, uit Happy-Go-Lucky) natuurlijk precies tegenovergesteld: een gescheiden vakkenvulster met een gladde automonteur als vriend, wonend in een armoedig huurappartement. Tegenstellingen die als vanzelf voor confrontaties zorgen en die Allen op vertrouwde wijze uitbuit.

Toch is de ondertoon in Blue Jasmine donkerder dan in Allens recente komedies, dankzij Blanchett. Haar Jasmine, die elk moment van kleur verschiet, herinnert aan het beste werk van Meryl Streep. We bevinden ons nog in een komedie, maar we kijken naar een vrouw op de rand van totale waanzin. Soms is Jasmine lucide, dan weer verdwaasd, niet geholpen door haar dieet van pillen en wodka.

De moraal van Blue Jasmine is eerder amusant dan schokkend, misschien zelfs bourgeois: de lagere klasse is sympathieker en uiteindelijk toch ook beter af. De hogere kaste bestaat uit gewichtige mannen die een fortuin verdienen met het verplaatsen van al of niet bestaand geld, en wezenloze vrouwen met onzinnige dagbestedingen. Fijn ironisch is de suggestie dat de redding voor Jasmine zowel ver weg als dichtbij lijkt: als ze tijdig een nieuwe rijke echtgenoot strikt, kán alles nog goed komen.

Bor Beekman, in deFilmkrant op 22-08-2013

Ook in FilmMagie nr. 637