Belfast

Schrijver-regisseur Kenneth Branagh kijkt terug naar zijn jeugd in Noord-Ierland tijdens een periode van intense religieuze en politieke conflicten.
Met Belfast schakelt Kenneth Branagh geslaagd over van zijn Agatha Christie-verfilmingen naar een veel persoonlijker film over zijn jeugd in Noord-Ierland. De film speelt zich af in 1969, tijdens het hoogtepunt van de conflicten tussen protestanten en katholieken. Hij houdt zich ver van politiek en richt zich op familiedrama. Mogelijk heeft Branagh zich laten inspireren door John Boormans meesterlijke film uit 1987 over diens jeugd tijdens de Tweede Wereldoorlog, Hope and Glory. Ook Branagh brengt momenten van humor en pathos die beklijven.

Gefilmd in zwart-wit, met een paar uitbarstingen van kleur, opent de film met een rustig huiselijk tafereel dat plotseling explodeert in geweld. De hoofdpersoon, de 9-jarige Buddy (Jude Hill), probeert te doorgronden wat het is dat zijn leven zo ontwricht. Voor zover hij weet heeft zijn protestantse familie altijd zij aan zij geleefd met katholieke buren, maar deze augustusochtend dwingt hem de wereld op een andere manier te zien. De kern van het gezin bestaat uit Buddy, zijn oudere broer (Lewis McAskie), zijn moeder (Caitriona Balfe) en zijn vader (Jamie Dornan), die vaak naar Engeland reist voor bouwwerkzaamheden. Zijn grootmoeder en grootvader, uitstekend gespeeld door Judi Dench en Ciaran Hinds, wonen ook in de buurt.

Het grootste deel van het verhaal wordt verteld door de ogen van Buddy, terwijl zijn vader het gezin voor hun veiligheid uit Noord-Ierland wil verhuizen, maar hun liefdevolle banden in de gemeenschap maken dit een uiterst moeilijke beslissing.

De hoofdpersonen zijn zo goed getekend en mooi gespeeld dat we moeilijk anders kunnen dan meegaan in hun dagelijkse strijd en de grotere beslissing met het onzekere vooruitzicht van nieuwe horizonten. Verhuizen betekent de grootouders achterlaten. We voelen hun band met het oudere echtpaar zo intens dat de pathos toeneemt. De scènes tussen Dench en Hinds behoren tot de mooiste portretten van een langdurig huwelijk op het witte doek. In één scène haalt Hinds zijn vrouw over om met hem te dansen, een betoverend moment. We krijgen ook een tastbaar gevoel van Buddy’s gehechtheid aan zijn grootouders, die hem levenslessen geven die hij van zijn ouders nooit helemaal krijgt.

Branagh, cinematograaf Haris Zambarloukos en productieontwerper Jim Clay brengen de periode op een welsprekende manier in beeld. De kleurflitsen in dit zwart-wit universum komen wanneer de familie de plaatselijke bioscoop bezoekt, eerst om Raquel Welch te zien worstelen met mastodonten in One Million Years B.C., en later om in vervoering te raken door de vliegende auto in Chitty Chitty Bang Bang. Zelfs Denchs personage wordt uit haar stoel getrokken als ze Dick Van Dyke en zijn familie ziet zweven. Ook de muziek uit die tijd, voornamelijk van de Ierse singer-songwriter Van Morrison, helpt ons terug in de tijd.

Stephen Farber in The Hollywood Reporter, 4 september 2021 (ingekort en vertaald uit het Engels)