Anche libero va bene

De Italiaanse acteur Kim Rossi Stuart (bekend van zijn hoofdrol in Romanzo criminale) debuteert als regisseur met dit familiedrama over de manisch-depressieve cameraman Renato Benetti (een rol die hijzelf vertolkt). Renato’s vrouw heeft hem in de steek gelaten en nu probeert hij in zijn eentje zijn puberende zoon Tommi en dochter Viola in het gareel te houden.

Vader op de rand van een zenuwinzinking zou een goede titel geweest zijn, maar ANCHE LIBERO VA BENE (Italiaans voor ‘Libero is ook goed’) verwijst naar een pijnpunt tussen vader en zoon: Tommi is dol op voetbal, maar zijn vader vindt dat een sport voor mietjes en wil dat hij zwemt. Renato’s belangrijkste besogne is van zijn zoon ‘een man te maken’, maar hij bedoelt vooral een winnaar.
Zijn reactie als Tommi een zwemwedstrijd verliest: “Je bent mijn zoon niet.”

Renato is het prototype van de vader die zijn zoon naar zijn beeld en gelijkenis wil boetseren.
En je moet hopen dat hij daar niet in slaagt, want Renato is in feite een opvliegend baasje dat geen gezag verdraagt en altijd zijn willetje doordrijft, al schuilt onder dat oppervlak ook een dromer met gefnuikte (professionele) ambities.
Dat zijn vrouw hem verlaten heeft voor een andere vent is daarenboven een frontale aanval op zijn mannelijkheid die hem mentaal uit evenwicht brengt.

Rossi Stuart situeert zijn verhaal in een erg herkenbaar, alledaags grootstaddecor.
Een eenoudergezin is geen zeldzaamheid meer, maar de film wijst verfrissend op de pro’s en contra’s van de levenswijze die aan die gezinsvorm inherent zijn. Dat komt grotendeels omdat de situaties consequent worden beleefd vanuit het zoontje voor wie de gedwongen zwemlessen, de schoolperikelen, de vriendschap met een buurjongen, al even of niet méé problematisch zijn dan de situatie thuis; soms lijkt de jongen zelfs realistischer dan zijn vader.
De camera laat de jongen zelden los. Vandaar dat de andere personages van op een grotere afstand in beeld komen; de dichtbij-opnames van hen blijken de bijzondere aandacht van Tommaso weer te geven.

ANCHE LIBERO kent geen strakke lijn of structuur. Soms wordt er zelfs een (verhaal)lijntje uitgegooid dat nergens naar blijkt te hengelen. Narratieve en vormelijke elementen die perfect aansluiten bij de belevingswereld van een opgroeiend kind. Het dak van het appartementsgebouw is Tommaso’s geliefd speelterrein, van daaruit kijkt hij ongestoord naar de wereld.
Voeg hieraan toe de uitstekende vertolkingen van de kinderen (de jonge Alessandro Morace die Tommi vertolkt, is zelfs uitstekend) en de vrouw in ANCHE LIBERO en Kim Rossi Stuart laat troeven zien die zijn naam wellicht bekender zullen maken dan als acteur.

BRON:    Marcel Meeus in filmmagie november 2006,
Christophe Verbiest in De Morgen 8-11-06

Nico Krols, medewerker FilmMagie-Antwerpen

Ook in Filmagie nr. 568