Anatomie d’une Chute

De openingsscène van de winnaar van de Gouden Palm dropt u in een onbehaaglijk tafereel.

In een afgelegen Alpenchalet geeft de succesvolle schrijfster Sandra met een wijntje in de hand een interview aan een literatuurstudente, maar het gesprek verloopt zo stroef als een droge fietsketting. Tot overmaat van ellende wordt hun moeizame conversatie overstemd door de aanzwellende muziek die Sandra’s man Samuel op hetzelfde moment door zijn speaker jaagt. En wat de hele situatie nog tergender maakt, is dat het gaat om een vreselijke steeldrumversie van een song van 50 Cent. Steeldrums: verbieden die handel!
Wat later botst Daniel, het blinde zoontje, in de roodgekleurde sneeuw op het lijk van zijn vader. Heeft Samuel vanuit het zolderraam een fatale val gemaakt? Of heeft Sandra hem een dodelijke djoef verkocht? Alleen de omliggende Alpencols – besneeuwde stille getuigen – kennen de waarheid.

Terwijl Sandra in de rechtszaal het vuur aan de schenen wordt gelegd door de advocaten en de forensische experts, voelden wij onszelf meer en meer betrokken partij worden. Ook u zult merken: naargelang er meer details over Sandra’s privéleven aan het licht komen, zullen er in uw hoofd allerlei meningen en vooroordelen komen aanzwermen die uw kijk op haar angstwekkend zullen beïnvloeden.

Waarmee regisseuse Justine Triet bewijst hoe makkelijk het is – voor advocaten, voor de media, maar ook voor filmmakers! – om bepaalde gedachten in hoofden te installeren; het soort vrouwonvriendelijke gedachten waartegen men zich hoort te verzetten.

En intussen blijven die verwenste steeldrums, als in een wrange running gag, maar terugkeren!

Het hoogtepunt is de zware echtelijke ruzie die we in een door hart en ziel klievende flashback te zien krijgen.
Tot hiertoe zaten we te kijken naar een spannend rechtbankdrama: heeft Sandra haar partner vermoord of niet?
In die lang aangehouden, magistraal vertolkte en meesterlijk geregisseerde flashback komt het rechtbankdrama evenwel tot stilstand, en schiet ‘Anatomie d’une chute’ met een daverende klap – bám! – naar de tragische, ontnuchterende en brandheldere essentie.
Ooit moeten ze een prachtige connectie hebben gehad, maar tijdens die ruzie zijn Sandra en Samuel – een leeggelopen man die ergens onderweg zichzelf is kwijtgespeeld – niet langer in staat om elkaar te verstaan, hoe luid ze ook roepen. Alsof ze op een totaal verschillende frequentie zitten.
Zoals de gevangenisdirecteur zei tegen Paul Newman in ‘Cool Hand Luke’: ‘What we’ve got here, is failure to communicate.’ Men zou uit die ruzie haast concluderen dat Oscar, het hoofdpersonage uit Polanski’s liefdesdrama ‘Bitter Moon’, gelijk had toen hij zei dat geliefden op het hoogtepunt van de relatie beter uit elkaar zouden gaan, in plaats van het onvermijdelijke verval af te wachten.

Het strafste is nog dat ‘Anatomie d’une chute’ een jubelend besef bijbrengt.
Zitten u en uw geliefde in de kosmische uitgestrektheid van de liefde wél nog op dezelfde frequentie?
Ontsteek dan de vreugdevuren, jaag euforische muziek door de speakers (géén steeldrums graag), en vier elke minuut.

Erik Stockman in Humo, 4 september 2023