Altiplano

Altiplano (kort uit Humo)

Nooit gedacht dat we het nog eens zouden opschrijven, maar de Belgische filmerij scheert dezer dagen hoge toppen. Vooral de ongelooflijke diversiteit springt in het oog. Maar waar in dit landschap moeten we in vredesnaam ‘Altiplano’ inpassen? Nergens: ‘Altiplano’ zweeft er ergens bóven, in zijn eigen stratosfeer.
’t Is een prent die zelfs naar internationale normen uniek mag worden genoemd. ‘Altiplano’ weerstaat elk etiket, ontstijgt alle genres en modellen en valt met geen andere film te vergelijken – tenzij misschien met ‘Khadak’, de vorige van het duo Peter Brosens en Jessica Woodworth.
Brosens & Woodworth trokken naar de Andes in Peru, dompelden zichzelf onder in het leven en in de mystiek die daar tussen de gletsjers hangt en kwamen terug met iets dat het midden houdt tussen een poëtische documentaire, een dramatische fictiefilm en een visueel gedicht. ‘Meer ervaringscinema dan verhaaltjescinema,’ zegt Brosens zelf over ‘Altiplano’. Beelden, muziek, soundscapes, dialogen en vertolkingen smelten samen tot een monumentaal oratorium. De schoonheid van dat oratorium zit vaak in details: nét op het moment dat Saturnina, één van de twee vrouwelijke hoofdfiguren, het stof van een scherf blaast, zie je diep in de achtergrond een vrachtwagen voorbijtuffen die een parallel stofwolkje achterlaat. Soms voel je de beelden zelfs fysiek op je inwerken: tijdens de machtige, nu al legendarische Ineenklappende-Huis-scène (hoe hebben ze dát voor elkaar gekregen?!) lijkt het wel alsof je jezelf voelt opstijgen. Achteraf sla je vanzelf aan het mijmeren: over de betekenis van de slotbeelden, over het trieste lot van de indianen, over de immense ravage die de Westerse mijnbouwbedrijven in de Andes aanrichten. En néén, het is géén goed idee om op de dvd te wachten: dit is bij úitstek het soort cinema dat je, eh, in de cinema moet bekijken.
‘Altiplano’ staat garant voor een heftige, wonderlijke, bevrijdende ervaring. Ga kijken: u zal blij zijn dat u erbij was.

Eric Stockman in Humo – 26/11/2009

Altiplano (kort uit NRC Handelsblad)

Hun films moet je eigenlijk ondergaan, alsof het ‘ervaringscinema’ is, of muziek, zei de Belgische regisseur Peter Brosens bij de Nederlandse première van de film Altiplano die hij samen met zijn partner Jessica Woodworth maakte. Dat is een zinvolle handreiking voor de film die ze opnamen op de Andes-hoogvlakten tussen Peru en Bolivia, een film over liefde en verlies en het menselijke vermogen om uit beelden zelf een verhaal te destilleren, helder als gletsjerwater.
De film zoekt via theatrale en symbolische beelden naar een hyperwerkelijkheid, en daarbij is Altiplano radicaler en gewaagder dan het vergelijkbare ‘Milk of Sorrow’. Solier geeft in het politiek geëngageerde Altiplano gestalte aan Saturnina, een Peruaanse die haar geliefde verliest, net als de Belgisch-Iraakse oorlogsfotografe Grace. Hun levens kruisen elkaar in het Peruaanse dorpje Turubamba, waar de dorpelingen blind worden door de kwikvervuiling van een naburige goudmijn.
Dat de beide regisseurs begonnen als documentairemakers blijkt uit het gemak waarmee zij zich hun onderwerp eigen maken, hun zeldzame oog voor detail en de poëtisch-verheffende werking van beelden. Altiplano is letterlijk oogverblindend.

Dana Linssen in NRC Handelsblad – 13 januari 2010

Altiplano (kort uit Screendaily)

Largely set amongst the majestic beauty of the high Andes in Peru, Altiplano is an ambitious, visually striking second feature from the filmmaking duo of Peter Brosens and Jessica Woodworth following their award-winning fiction debut Khadak (2006).
Altiplano works on the basis that all actions have consequences. Altiplano bears all the signs of Brosens and Woodworth’s background in documentaries. The mercury spill in the Peruvian village of Choropampa in 2000 provides the guiding inspiration for some of the events depicted in their film. Brosens studied the impact of protest suicides whilst living in Peru and Ecuador. The photograph that Grace takes is strongly reminiscent of Eddie Adams’ defining shot of the Vietnam conflict capturing a Saigon police chief shooting a Vietcong guerrilla at point blank range. Altiplano is a production with an impeccable sense of documentary reality allied to a more meditative style of filmmaking.
Cinematographer Francisco Gozon captures breathtaking images of piercing blue waters, snow-covered mountains and some of the religious rituals that are part of daily life in an area where spiritual values and community have a stronger grasp than the material urges of western cultures. The film does not lack narrative but Brosens and Woodworth seem more drawn towards contemplation than explanation.
Ultimately Altiplano is thought-provoking but has the air of part of a larger, multi-media project and might just find its biggest audience in exhibition, gallery or museum spaces where it can breathe alongside still images, debates and wider appreciation of the film and the issues it raises.

Ook in FilmMagie nr. 599