A Woman's Tale

Regisseur

De uit het Nederlandse Venlo afkomstige Paul Cox week uit naar Australië en ontpopte er zich tot een begaafd kunstenaar, die zowel schildert, schrijft, filmt en produceert. Cox debuteerde in 1972 met een eerste langspeelfilm The Journey, maar werd pas in 1978 internationaal erkend met zijn immigrantenportret Kostas. In de jaren ’80 kreeg zijn filmtaal meer artistieke uitdrukking met het kunstenaarsportret Man of Flowers (1 983), de echtscheidingsfilm My first Wife (1984) en Cactus (1 986), een filmportret van een jonge vrouw die haar gezichtsvermogen verliest. Op het filmfestival van Montréal werd Cox als een van de tien beste regisseurs van zijn generatie gerangschikt en op het Festival van Gent werd zijn Van Gogh-documentaire in de bloemen gezet. Cox draait bij voorkeur themafilms, die als uitgangspunt voor debat of discussie kunnen dienen. Zijn filmografie bevat intimistische “kleine” films over echtscheiding My first Wife, onverwachte liefdespassie Lonely Hearts (1981) en Golden Braid (1990) of ouderdom en euthanasie A Woman’s Tale (1991).

Gegeven

Martha is de tachtig nabij. Een heldere, artistieke, tijdsloze geest in een oud, kreunend lichaam. Ze leeft alleen, maar lang niet eenzaam in een éénpersoonsflat met een kat en een kanarie en een dozijn herinneringen aan de muur. Martha moet de beperkingen van de ouderdom niet: elke rimpel op haar gezicht is er een van levenservaring en van waardigheid.

Maar de samenleving bekijkt haar zelfstandigheid met argwaan. Het liefst van al zou men haar in een home willen plaatsen. Alleen de Poolse wijkverpleegster ziet in dat Martha niet te kluisteren valt.

Bespreking

A Woman’s Tale is een typische Paul Cox-film: een intimistische prent met klein budget maar superieure vertolking en vormgeving. Innerlijke impressies en kunstige fotografische sfeerelementen weet Cox te combineren met een sterk sociaal engagement. A Woman’s Tale straalt sfeer uit.

De film speelt zich bijna uitsluitend op één plaats af, maar de filmische mogelijkheden worden optimaal benut: de voorkant van Martha’s flat ligt in de schaduw, aan de achterkant is er zon, opzij loopt de tramlijn en aan de overkant kleurt een azuurblauwe muur het straatbeeld.

Inhoudelijk diept de cineast de innerlijke emoties rond de ontluikende vriendschap tussen de wijkverpleegster en haar oude patiënte uit. Op de passende muziek van Paul Grabowsky en met symbolisch geladen beelden (de schuinsweg voorbijrijdende tram als de flitsende levensloop) registreert Cox de invloed van de exuberante, gerimpelde vrouw op de veeleer bescheiden verpleegster.

Met kleine impressionistische toetsen schildert de cineast hun relatie; de jonge vrouw houdt de oude in leven, terwijl de oude de jonge Iéért leven. Tot de dood de inwijding verstoort.

Dirk Michiels, medewerker KFL-Antwerpen